*  

  *  

    Хаваючы вочы, паўнюткія потайных сьлёз,
    Глыбокімі ўздыхамі маці ўзіраецца ў сына.
    Трывогу з душы не здымае цяжкога спатканьня хвіліна.
    Бязьлітаснасьць сьвету жахае ашчадніцу сьлёз.

    Ні боль, ні трывога сьвет ані кранае, адной
    Да сэрца Сусьвет прытуліць лёс дазволіў матулі.
    Матуліна сэрца ратунку крычыць, каб пачулі,
    Але да гаротніцы сьвет адвярнуўся сьпіной.

    Каб сыну ня выплакаць сэрца, асьцерагаецца слоў,
    Бо чуе, як сын у грудзёх у закрацьці гаркоту трымае.
    І кожнага разу матуліна роспач нямая
    Праводзіла сына на бой, каб вярнуўся дамоў.